Ik wil vandaag iets delen wat me geraakt heeft.
De laatste maanden zat ik in een paar Facebookgroepen, groepen waar vrouwen hun verhaal delen, waar ze hun hart luchten en elkaar proberen te steunen. Ik vond het fijn om daar af en toe mijn inzichten te delen. Vanuit een open hart, zonder oordeel.
Gewoon: dit is hoe ik het zie, doe ermee wat je wil.
En meestal werd dat heel mooi ontvangen.
Lieve reacties, herkenning, een dankjewel voor de inzichten.
Tot vanmorgen.
Ik gaf mijn advies, zacht, eerlijk, zoals altijd en plots ging het los.
Een paar vrouwen besloten dat het tijd was om me neer te halen.
Of ik wel écht een relatietherapeut was.
Of ik echt een diploma heb. (Blijkbaar triggerde mijn adveis iets in hen…)
Ze schreven zinnen die, eerlijk, even in mijn buik ontploften als een vuurbal.
Ik voelde die oude stem in mij fluisteren: zie je wel, je bent niet goed genoeg.
Herken je dat? Dat oude, gekwetste stuk dat meteen wakker schiet?
Mijn eerste reflex was me te verdedigen.
Ik wilde bijna beginnen opsommen welke opleidingen ik had gevolgd, welke trajecten ik geef, hoeveel mensen ik al geholpen heb.
Alsof ik iets moest bewijzen aan onbekenden op het internet.
Maar diep vanbinnen wist ik:
dit zegt niets over mij.
Het zegt alles over hen.
Want iemand die zich goed voelt in zijn vel, iemand die vrede heeft met zichzelf, die heeft geen behoefte om een ander een emmer stront over het hoofd te gooien.
Mensen die anderen kleineren, doen dat omdat ze zelf klein voelen.
En als je dat doorziet, besef je plots: ik hoef hier niet in mee te gaan.
Toch kwam het binnen.
En dat mag.
Ik voelde stress in mijn buik, werd misselijk zelfs.
Ik heb mijn reactie verwijderd en ben uit die groep gestapt. Een reflex, uit bescherming.
Later ben ik gaan zitten, ademen, voelen.
Wat brengt dit mij eigenlijk?
Advies geven aan vreemden die het niet willen horen?
Niks. Helemaal niks.
Dus ja, ik ben eruit gestapt.
Niet uit boosheid, maar uit zelfzorg.
Want mijn energie is kostbaar. En ik wil ze niet meer geven aan duisternis, haat of jaloezie.
Meer en meer voel ik: social media is een plek waar mensen hun frustraties droppen, zonder stil te staan bij wat dat doet met wie het leest.
We zijn zo snel met onze oordelen, zo traag met onze empathie.
En eerlijk? Ik wil daar niet meer aan meedoen. Het is niet meer een plek waar ik wil zijn of deel van uitmaken.
Ik vertrouw erop dat wie mij hoort te vinden, mij wél zal vinden.
Op een warme, echte manier. Niet via schreeuwende commentaren of verborgen afgunst.
Dus vandaag kies ik voor zachtheid.
Voor grenzen.
Voor mezelf.
En als jij dit leest, en je herkent het, die angst om het podium te pakken, omdat je bang bent voor de rotte eieren die naar je gegooid worden,
weet dan dit:
de rotte eieren komen niet van mensen die boven je staan,
maar van mensen die zelf niet durven stijgen.
Laat ze vallen.
Pak de rozen aan die ook gegooid worden want die zijn er.
En blijf staan.
Je hoeft je niet te verdedigen.
Je hoeft niet te pleasen.
Je mag gewoon zijn wie je bent.
Krachtig, liefdevol en soms geraakt maar niet gebroken.
