Ik zat vanmorgen achteloos op Facebook te scrollen — you know the drill — en plots zie ik een foto passeren die viraal ging. Een man, blijkbaar met een affaire, gespot op de Kiss Cam… in Amerika. De commentaren vlogen over het scherm. “Hopelijk krijgt zijn vrouw al zijn geld!” “Wat een rotzak!” “Zijn leven is gedaan, en terecht.”
En ergens begon er bij mij iets te knagen.
Want plots dacht ik: Ja, maar… in een relatie ben je altijd met twee.
Natuurlijk is vreemdgaan een keuze. Natuurlijk draagt de bedrieger verantwoordelijkheid. Natuurlijk is het schokkend en pijnlijk voor de ander.
Maar…
Wat is het aandeel van de partner?
Wat maakt dat die man (of vrouw) openstaat voor iemand anders?
Is het alleen zijn schuld?
Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat bedrogen worden je eigen fout is.
Maar… een relatie is zelden zwart-wit. Als alles thuis écht in balans is, als er verbinding is, warmte, eerlijkheid — dan is er simpelweg minder ruimte voor een derde. En ja, dat is moeilijk om te horen, zeker als je degene bent die bedrogen werd. Maar het is wel waar. Ook al is jouw aandeel maar 1%, het is er. En het is waardevol om daar eerlijk naar te durven kijken.
En ineens flitste er iets van vroeger door m’n hoofd.
Ik was 21 toen ik een einde maakte aan de relatie met mijn eerste vriend. We waren bijna vijf jaar samen. Hij was kind aan huis bij mijn ouders. Maar het liep mis. Hard. Pijnlijk. En ik vond écht dat ik het morele gelijk aan mijn kant had. Ik voelde me slecht behandeld, miskend, gekwetst. En dan, op een dag, hoorde ik mijn moeder iets zeggen wat me woedend maakte: “In een relatie ben je altijd met twee.”
Ik vond dat zó fout. Ik voelde me niet gehoord. Niet gesteund.
Hoe kon ze dat zeggen? Zíj wist toch wat hij had gedaan?
Pas jaren later, nu dus eigenlijk, snap ik wat ze bedoelde.
Ik had toen ook een aandeel.
Ik heb dingen laten gebeuren. Mijn grenzen niet gesteld.
Ik heb dingen toegestaan, me kleiner gemaakt.
Niet omdat ik ‘fout’ was, maar omdat ik het nog niet kon.
En dat is óók een aandeel.
Vandaag kwam dat zinnetje opnieuw bij me binnen. Maar nu… met zachtheid.
Met mildheid. Met inzicht.
Niet om de ander vrij te pleiten, maar om mezelf vrij te maken.
Dus misschien… als je ooit bedrogen werd, of je diep gekwetst voelt in je relatie…
Durf je dan eens af te vragen:
Wat is mijn 1%?
Niet om schuld te zoeken, maar om kracht te vinden.
In een relatie ben je altijd met twee. Ook als het pijn doet.
En precies daar zit het begin van heling.
