“Moet ik mijn wagen optillen misschien?”
Soms zit ik ook wat ambetant in mijn vel. En dan probeer ik extra hard om niet in de aanklagersrol te vallen. Maar daarnet… lukte dat dus niet.
Ik reed achteruit van onze oprit. Klaar om de straat op te draaien. Maar er kwamen net een paar auto’s aan, dus ik moest wachten. En toen kwam er een scooter aan. Toeteren. Hoofdschudden. Zwaar geïrriteerd dat ik daar stond.
Ze moest drie seconden vertragen. Drie seconden.
Normaal ben ik de eerste om mijn hand op te steken. Sorry te gebaren. Maar nu dacht ik echt: “Komaan zeg, moet ik mijn auto optillen misschien?”
“De wereld is al prikkelbaar genoeg.”
En ik besefte het meteen: ik reageerde uit frustratie. Net als zij.
Zij voelde zich waarschijnlijk niet gezien. En dat is waar het bij veel mensen spaak loopt. We lopen rond met het gevoel dat niemand rekening houdt met ons. En dus eisen we ruimte op. Met onze claxon. Onze blik. Onze houding.
En ik? Ik bevestigde haar gevoel. Door net dat tikje lelijk terug te reageren.
Elke dag zijn er tientallen van die momenten. Kleine confrontaties die je uitnodigen: ga jij erin mee, of blijf je bij jezelf?
De wereld is al druk en prikkelbaar genoeg. Jij kan kiezen. Voor rust. Voor mildheid. Voor drie seconden vertragen, zonder drama.
En als je merkt dat je er telkens tóch in meegaat… weet dan dat je het kan leren.
